Eski bir İstanbul konağında doğmuş olan Gülseren, ilkokul çağından itibaren bulunduğu her ortamda farklı olduğunu hissettiren bir çocuktur. Babası Nazif ve ateş böcekleri Gülseren’in hayatındaki en önemli iki şeydir. Nazif ticaret yapmaya çalışır ancak bir türlü tutturamaz. Sonucu ne olursa olsun, Gülseren tüm ticari girişimlerinde babasının yanında olur. Son icraatı olan iğde ticaretinden yadigâr kalan iğdeleri de tüm ömrü boyunca yiyerek babasının anısını yaşatır. Annesi İclal, Gülseren’in farklı bir kişiliğe sahip olduğunu kabul etmeyerek, onun önce normal bir kız çocuğu sonra da standartlara uyan bir genç kadın olmasını ister. Bu normalleştirme girişimindeki ilk ve en net hedefi Gülseren’i evlendirmek olur. Gülseren görücüye gelen aileyi zekice bir planla evden kaçırmayı başarır. Fakat işler hayattaki en sevdiği insan olan babasını kaybetmesiyle değişir. Artık annesinin baskısı karşısında yalnız kalan Gülseren, yaşı gelen her genç kadın gibi evlenir. Kocasından gördüğü şiddet sonucu evliliğini bitirerek aile konağına geri döner. Tesadüfen tanıştığı Dündar’ı tanıdıkça onun da ateş böceklerini görebildiğini keşfeder. Kalpten sevdiği her adamı kaybettiği gibi Dündar’ı da kısa bir süre sonra askerde girdiği bir çatışma sonucu sonsuza kadar kaybeder. Ancak onu ölene kadar kalbinde taşımaya söz verir. Zamanla maddi ihtiyaca yenik düşen Gülseren ve İclal konağın odalarını kiralar. Bir gün Gülseren, annesinin tartışma sırasında kalbinin durması üzerine tamamen yalnız kalır. O günden itibaren bakım evi günleri başlar. Gülseren hikayesini muhabirlere aktarırken, tek tipleştiren eğitim sistemine, evliliği kutsayan toplum düzenine, akılla değil de kör bir tutkuyla bağlanılan her türlü fikre, küreselleşme ve teknolojik gelişmelerle beraber yalnızlaşan insanlığa zekası ve özgün yaklaşımıyla karşı dururken, hepimizin ortak hikayesine de ayna tutar.